Emilia Sobczak - I st. licencjat EAwZSP
Cisza.
Cisza.
Cisza.
Przez okres 2 miesięcy (07.03 – 07.05.2017) realizowałam cykl prac rysunkowych „cisza”. Obserwowałam ciszę, następnie przenosiłam ja na papier przy pomocy cienkopisów, długopisów oraz ołówków. Formaty prac różnią się od siebie, nie przywiązywałam do nich większej wagi, gdyż traktowałam je, jak szkice, które mogą, ale nie muszą w przyszłości stać się pretekstem do powstania większych obrazów. Sięgałam po takie narzędzie rysunkowe oraz format papieru, jakie najbardziej odpowiadały mi w danej chwili na wyrażenie swoich uczuć. O tym, co będę rysować decydowały sytuacje dnia codziennego, przypadkowo napotkani ludzie, wypowiadane przez nich słowa lub ich brak oraz wydarzenia z nimi związane. Łącznie powstało 35 ilustracji. Nie rysowałam codziennie, gdyż wynikało, to z naturalnych przestojów życia codziennego.
W dniu 27 (02.04.2017) powstało pudło dźwiękowe, służące do nagrywania mojej ciszy. Umieszczałam na nim kartkę przymocowaną do płyty pilśniowej, a w jego wnętrzu znajdował się dyktafon, który rejestrował dźwięki rysowania.
W dniu 45 (20.04.2017) założyłam słuchawki wygłuszające. Rysowałam, dalej nagrywając, lecz nic nie słysząc. Powstałe w tamtym etapie nagrania odsłuchałam dopiero po zakończeniu cyklu -> dzień 62 (07.05.2017).
Kolejnym etapem procesu twórczego pracy dyplomowej było zaprojektowanie książki, która byłaby podsumowaniem całego działania „cisza”. Książka artystyczna została przeze mnie samodzielnie stworzona, począwszy od projektu graficznego, skończywszy na szyciu i oprawie. W książce znajduje się też płyta z nagraniem dźwiękowym poszczególnych dni cyklu „cisza” oraz krótki film zapowiadający wydarzenie upublicznienia pracy dyplomowej.
Nagrania audio składają się z dźwięków powstałych podczas rysowania na pudle dźwiękowym, a każde z nagrań poprzedzone jest moimi słowami: „dzień…”.
Natomiast film krótkometrażowy przedstawia trzy odrębnie działające instrumenty, takie jak: wzrok, mowa i słuch. Jednak poprzez ich wzajemne mieszanie się ostatecznie otrzymałam spójną całość, poprzez powstały i funkcjonujący jednocześnie obraz i dźwięk.
Inspiracją do powstania pracy dyplomowej „cisza” była chęć ukazania tego powszechnego zjawiska w sposób minimalistyczny, jak najbardziej „czysty” i „prosty”, a zarazem dosłowny, dosadny i prawdziwy. Pomocne w tym przypadku okazywały się wydarzenia wynikające z codziennej rutyny oraz rozmowy, czy relacje międzyludzkie, te osobiste lub podsłuchane, czy zaobserwowane, gdzieś obok między innymi, nieznanymi mi ludźmi. Równie ważnym elementem podczas procesu twórczego była dla mnie sama nauka estetyki. Przedstawiania, czegoś, co tak naprawdę jest niewidoczne i przez wielu niesłyszalne (dosłownie), jako zjawisko, które może być ciekawe, namacalne, widoczne i słyszalne, tym samym trudne, przerażające i zbiorowe.
W dniu 27 (02.04.2017) powstało pudło dźwiękowe, służące do nagrywania mojej ciszy. Umieszczałam na nim kartkę przymocowaną do płyty pilśniowej, a w jego wnętrzu znajdował się dyktafon, który rejestrował dźwięki rysowania.
W dniu 45 (20.04.2017) założyłam słuchawki wygłuszające. Rysowałam, dalej nagrywając, lecz nic nie słysząc. Powstałe w tamtym etapie nagrania odsłuchałam dopiero po zakończeniu cyklu -> dzień 62 (07.05.2017).
Kolejnym etapem procesu twórczego pracy dyplomowej było zaprojektowanie książki, która byłaby podsumowaniem całego działania „cisza”. Książka artystyczna została przeze mnie samodzielnie stworzona, począwszy od projektu graficznego, skończywszy na szyciu i oprawie. W książce znajduje się też płyta z nagraniem dźwiękowym poszczególnych dni cyklu „cisza” oraz krótki film zapowiadający wydarzenie upublicznienia pracy dyplomowej.
Nagrania audio składają się z dźwięków powstałych podczas rysowania na pudle dźwiękowym, a każde z nagrań poprzedzone jest moimi słowami: „dzień…”.
Natomiast film krótkometrażowy przedstawia trzy odrębnie działające instrumenty, takie jak: wzrok, mowa i słuch. Jednak poprzez ich wzajemne mieszanie się ostatecznie otrzymałam spójną całość, poprzez powstały i funkcjonujący jednocześnie obraz i dźwięk.
Inspiracją do powstania pracy dyplomowej „cisza” była chęć ukazania tego powszechnego zjawiska w sposób minimalistyczny, jak najbardziej „czysty” i „prosty”, a zarazem dosłowny, dosadny i prawdziwy. Pomocne w tym przypadku okazywały się wydarzenia wynikające z codziennej rutyny oraz rozmowy, czy relacje międzyludzkie, te osobiste lub podsłuchane, czy zaobserwowane, gdzieś obok między innymi, nieznanymi mi ludźmi. Równie ważnym elementem podczas procesu twórczego była dla mnie sama nauka estetyki. Przedstawiania, czegoś, co tak naprawdę jest niewidoczne i przez wielu niesłyszalne (dosłownie), jako zjawisko, które może być ciekawe, namacalne, widoczne i słyszalne, tym samym trudne, przerażające i zbiorowe.
Emilia Soczak
